می‏ توان از میان نمونه‏ های ساده ‏تر مثال زد؛ از جهادگری تلاشگر که اشتیاقش به خدمت به همنوع وصف‏ ناشدنی بود و با این‏که در جایگاه خدمتی کلان نبود، به فرزندانش وصیت کرد توقعات خود را از جامعه کاهش دهند و هر جا که هستند به دیگران خدمت کنند چرا که به زعم او، لذت خدمت، قابل وصف نیست. حاج‏ سعید نادری، جهادگر مخلص را، همکارانش، معلم اخلاق نام نهادند؛ مردی که چندی پیش وزرات جهاد کشاورزی او را در یک سانحه تصادف از دست داد.

اهالی وزارت‏خانه جمع شده بودند تا در سوگ کسی بنشینند که از سرانشان نبود اما سرانه اخلاق و معرفت را همواره برای‏شان معنا می‏کرد و بالا می‏برد.

بچه‏ های جهاد او را به خاطر مرامش می‏ ستودند. به یاد می‏ آورم چند سال قبل، حاج ‏سعید کاندیدای شرکت در انتخابات شورای شهر شده بود و به یکی از اقوامش که شناسنامه غیر داشت و می‏ خواست به نفع او رأی به صندوق بیاندازد اجازه نداده بود و گفته بود «این کار، غیراخلاقی است و من برای تلاش در راه ارتقای اخلاق شهروندی در کنار ایفای دیگر وظایف شورا کاندیدا شده ‏ام».
آری، آن اخلاق یک دولتمرد سیاست‏ ورز در بریتانیای موسوم به کبیر است که حرمت‏ شکنی آشکار می‏ کند و به جای این‏که نماد اخلاق در جهان باشد، مروج بی‏ اخلاقی می‏ شود، و این‏جا یک جهادگر در بدنه دولت تدبیر و امید جمهوری اسلامی ایران این‏گونه اخلاق شهروندی را هم در تئوری و هم در عمل ترویج می ‏کند. حدود ایثار و اخلاق حاج ‏سعید نادری به‏ حدی است که در وصیت‏ نامه‏ اش از پدر و مادر و همسر و فرزندان و بستگانش طلب عفو می‏ کند که در قبال آنان، قصور کرده است در حالی‏که پدرش می‏ گوید مدت‏ هایی مدید سعید او را به پشتش می‏ گرفته و برای مداوا نزد این دکتر و آن طبیب می‏ برده است، یا این‏که همسرش می‏ گوید کم‏تر پدری را پیدا می‏ کنید که تمام همّ و غم زندگی‏ اش، تربیت تمام‏ وقت و رسیدگی تام و تمام به وضع تحصیلی و اخلاقی فرزندانش بوده باشد. منبع : روزنامه راه مردم