اخترِ امّید  ما  را  پاک  حیران  کرد  و  رفت

جامِ  می  را  از  لبانِ  تشنه  پنهان  کرد  و  رفت

برقِ  تیغِ   ذوالفقارش،   سینه‌ی   شب   را   درید

وادی  ظلمت  نشینان،  نور   باران   کرد  و  رفت

آن  مسیحایی که با فرمانِ حق، این سو   شتافت

مردگانِ زنده را جان داد و  بیجان  کرد  و رفت

روح  مجد  و  شادمانی  را،  در  این عالم  دمید

چهره ی  بشاشِ   اُمّت  را،   پریشان   کرد  و  رفت

در   فرازین   لحظه‌ی   قحطعی   و   ویرانی   رسید

سرزمینِ خشکِ  میهن  را،  گلستان  کرد و رفت

کفر   و  الحاد  از  قیامش،  سرخور  و  آواره  شد

کشورِ صاحب ‌زمان را، مهدِ  قرآن ‌کرد و رفت

آنی  از  اجرای  فرمانِ خدا  غافل  نبود

هر چه  را  عقلِ  سلیمی  بایدش،  آن  کرد  و رفت

گفت:  این  نهضت  مبادا،  دست  نا اهلان  شود

از  همان  آغاز  با  ما،  عهد  و  پیمان کرد  و  رفت

وعده‌ی   باغِ   برین   داد   و   به   رضوان   پر کشید

جمله  را  مهمانِ خوانِ  سبزِ  رحمان  کرد  و  رفت

گر،  هر  از  گاهی  عدو،  سودای  ایران  می‌نمود

دشمنِ  طماع، ‌خواری  چون  پلیدان  کرد  و  رفت

پایه‌ی کاخِ  سفید از  ابتکارش  سست  شد

کاخِ  کفر سرخ  را،  لرزاند  و  ویران  کرد  و  رفت

آنچنان  وحشت  به  جانِ  یاغیِ  باغی  فکند

گویی اسکندر  ز  اعمالش،  پشیمان کرد و رفت

مایه‌ی‌  شادیِ   ‌پیغمبر  شد  از  کردارِ  خویش

عزّت و شوکت نصیبِ نسلِ سلمان کرد و رفت

ارمغانِ  غاصبان  همواره  روبه  پروری  است

آمد و نخجیرگان را دشتِ شیران کرد و رفت

انزوا  و تفرقه  سوغاتِ  شومِ  اجنبی  است

بانگ  وحدت را  شعارِ  هر مسلمان کرد و رفت

مُسلمی  بود و نشان  از  روحِ  اسلامی  نبود

خیلِ  ره  گم ‌کرده  را،  همراهِ  ایمان کرد و رفت

از  برای خویشتن، حتّی  پرِ کاهی  نخواست

خلق  را  مدیونِ خونهای  شهیدان  کرد و رفت

آنچه  را  گفتم  که در، حدّ  نصابِ  یک  نبود

مقتدای ما،  فزون  از  صد  هزاران کرد و رفت

این جهانداری  و  شوکت را،  به  طولِ  یک  دهه

پارسایی از همان، کنج جماران کرد و رفت

ای مهاجر، این ورق پاره ندارد ظرفیت‌

بس که خیرات و مبرّاتِ  فراوان کرد و رفت

انتشار یافته در : روزنامه ی اطلاعات  16 خرداد 1385