در باور امام خمینی(س)، واقعا عالم محضر خدا است و همه خیر و خوبی ها، عظمت ها و عزت ها مخصوص اواست و بنده ای که به این امر واقف نباشد و از عمق جان به عز ربوبی و ذلت و ناتوانی خود ایمان قولی و عملی نداشته باشد، دچار انحراف و انحطاط واقعی خواهد بود. و چنین بود که او نسبت به هر قول و عملی که بر این باور خدشه وارد می ساخت، حساسیت داشت و عکس العمل مناسب نشان می داد. از جمله زمانی که در روز یازدهم اسفند 1357 نماینده طلاب ملاقات کننده به تمجید و مدح از او پرداخت، ضمن تأکید بر نظر داشتن همیشگی امر بندگی، چنین پاسخ بیان کردند:  

... یک نکته را مى‏ خواستم عرض بکنم و آن اینکه این مُبالغات را که راجع به من فرموده‏ اند من نمى‏ پذیرم. من یک خادمى از همه شماها هستم و قضیه رهبرى و غیر رهبرى در کار نیست؛ قضیه نهضت است و صف واحد، همه با هم. ایشان خوب بیان مى ‏کنند لکن راجع به من یک قدرى باید عرض کنم تندروى فرمودند؛ و خصوصاً در حضور کسى از او این طور تمجید کنند، ممکن است که باور کند، غفلت کند و فاجعه به بار بیاورد. من امیدوارم که همه آقایان این جهت را توجه داشته باشند که در عین حال که یک نهضت مقدس عالى بوده است که نظیرش را ما سراغ نداریم و یک نهضتى بود که با ضایعات کم، عایداتِ زیاد عاید ما شد، در ظرفِ-باید گفت- چند ساعت این رژیم منحوس را از بیخ و بن کند لکن غرور نیاورد. غرور اسباب شکست است. باید ما بنده باشیم و همه چیز را از خدا بدانیم.(صحیفه امام، ج‏6، ص281) منبع: جماران