طی روزهای اخیر موضوع دلواپسی بدل به نقل محافل سیاسی گشته است. هفته گذشته برخی از سیاسیون از دستگاه دیپلماسی و روند دولت یازدهم درباره سیاست های هسته ای انتقاداتی را مطرح نمودند.

به گزارش اعتدال، حامیان دولت سابق، از جمله برخی وزرا و نزدیکان رئیس جمهور سابق که تحت عنوان دلواپسان هسته ای گردهم آمده بودند روند مذاکرات هسته ای توسط دولت یازدهم را زیرسوال بردند. حال این سوال مطرح می شود که این دلواپسان امروزی طی 8 سال گذشته و هنگامی که مردم ایران زیر بار فشار اقتصادی کمر خم می کردند کجا و به چه کاری مشغول بودند؟

چرا در طول 8 سال ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد هیچ گاه دلواپس آرمان های انقلاب نگردیدند؟ چرا در مورد دغدغه های روز افزون اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی مردم دم برنیاوردند و دلواپس نشدند؟ چرا از میان این همه موضوع برای دلواپسی فقط مذاکرات هسته ای را که اتفاقا نقطه قوت دولت یازدهم است را هدف قرار داده اند؟ آیا خانه نشینی یازده روزه محمود احمدی نژاد که مغابر با اصل یکصد و ده قانون اساسی و شاکله اعتقادی نظام جمهوری اسلامی است، آنها را دلواپس نکرد؟

گرچه هیچ گاه نباید فضای نقد بر منتقدان را بست، اما آیا دلواپسان امروز می توانند ادعای نقد بر عملکرد دولت داشته باشند؟ پر واضح است که این دلواپسان نه برای مردم و آرمانهای انقلاب دلواپس نشده بلکه به جهت دور شدن از قدرت و ترس از شکست در مجلس آتی دست به بازی های سیاسی زده و مذاکرات هسته ای را هدف قرار داده اند.

این دلواپسان که به همراه دولت سابق در دلواپس کردن مردم سابقه ای تکرار نشدنی دارند، نه از سر دلسوزی که برای بازگشت به قدرت دلواپس شده اند. لذا به نظر می رسد نگرانی این عده نه تنها از محبوبیت رئیس جمهور جدید نمی‌کاهد بلکه بر مقبولیت وی نیز خواهد افزود.

در زیر به فهرست مشکلاتی که دولت احمدی نژاد با همراهی دوستان دلواپس خود برای کشور، تراشید اشاره می شود. مسلما این فهرست برای اطلاع دلواپسان نخواهد بود زیرا کسی که خود را به خواب زده است هیچ گاه بیدار نخواهد شد.

1-    دستیابی به مقام اول در فرار نخبگان از کشور با فرار سالانه 150 هزار نخبه ایرانی معادل ضرر سالانه ۱۵۰ میلیارد دلاری.

2-    افزایش شدید نرخ بیکاری از 10 درصد به بیش از 25 درصد و کسب جایگاه هفتم جهان بالاتر از بسیاری اc کشورهای آفریقایی.

3-    افزایش شدید قیمت ها و فشار بر مردم با بیش از 3 برابر کردن تورم از 10 درصد در سال 84 به 38.4 درصد در سال 92 و دست یابی به جایگاه سوم جهان بعد از بلاروس و سودان و بدتر از افغانستان و زیمباوه!

4-    افزایش بیش از 5 برابری قیمت مسکن طی سال های 84-92.

5-    کاهش شدید رشد اقتصادی از 8 درصد به منفی 5.4 درصد طی سالهای دولت نهم و دهم و دست یابی به مقام سوم رشد منفی اقتصادی در جهان.

6-    گسترش فساد در شبکه بانکی کشور و افزایش معوقات بانکی از  7 هزار میلیارد تومان در سال 84 به بیش از 82 هزار میلیارد تومان در سال 92.

7-    افزایش سرسام آور هزینه های درمانی و افزایش سهم مردم از پرداخت آنها از 50 درصد به بیش از 85 درصد.

8-    کاهش شدید نرخ رشد تولیدات صنعتی از 12 درصد به منفی 14 درصد و هم تراز شدن با کشورهایی همانند برمودا، پالائو، باهاماس و وانواتو.

9-    تلاش در نابودی صنعت دامپروری و کاهش شاخص تولید دامپروری از 107 به 95 طی سال های 84-92.

10-    کاهش نرخ رشد تولیدات کشاورزی از 9 درصد در سال 84 به منفی 11 درصد در سال 92.

11-    کاهش 4.2 برابری ارزش پول ملی از 902 تومان به ازای هر دلار در سال 84 به بیش از 3800 تومان در سال 91.

12-    کاهش شدید تولید و صادرات نفت ایران از روزانه 4 میلیون بشکه به یک میلیون بشکه و تنزل جایگاه ایران بین تولیدکنندگان اوپک از رده دوم به رده پنجم.

13-    افزودن 6.5 میلیون نفر به جمعیت غیر فعال کشور طی سال های 84-92.

14-    افزایش تعداد کودکان و نوجوانان محروم از تحصیل و کودکان کار از 3 میلیون در سال 85 به بیش از 7 میلیون کودک و نوجوان در سال 92.

15-    عدم توجه به جایگاه پژوهش و تحقیق و کاهش سهم اعتبارات تحقیقات از تولیدناخالص داخلی از 0.63 درصد در سال 84 به کمتر از 0.42 درصد در سال 91.

این فهرست تنها گوشه ای از شاهکارهای دولت های احمدی نژاد در زمینه مشکلات کشور است. در کنار این آمارهای اقتصادی می توان به فهرست بلندی از مشکلات اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، روحی و روانی و حوزه سلامت اشاره کرد که دولت های احمدی نژاد با کمک دوستان دلواپس امروزی خود برای مردم و کشور ایجاد کرده اند. مشکلاتی که این افراد دیدند و در مقابل آن سکوت کردند. از این رو مشخص می شود که دغدغه دلواپسان چیزی فراتر از مسائل و مشکلات مردم، جامعه و کشور است.