«... از این وضع رادیو- تلویزیون خوشم نمى ‏آید. واقع آن است که آن قدر که پابرهنه‏ ها به رادیو- تلویزیون حق دارند، ما نداریم. این یک واقعیت است و تعارف نیست؛... من مدتهاست که وقتى مى‏ بینم رادیو- تلویزیون را هر وقتى بازش مى‏ کنم از من اسم مى ‏برد، خوشم نمى ‏آید. ما باید به مردم ارزش بدهیم، استقلال دهیم و خودمان کنار بایستیم و روى خیر و شرّ کارها نظارت کنیم. ولى اینکه تمام کارها دست ما باشد، رادیو- تلویزیون دست ماها باشد، اما آن بیچاره ‏ها که کار مى ‏کنند هیچ چیز دستشان نباشد، ولى ما که هیچ کاره هستیم دست ما باشد، به نظر من این صحیح نیست. من گفته‏ ام که آن چیزهایى که مربوط به من است گفته نشود، من با آقایان کارى ندارم. البته در بعضى مواردى که لازم مى ‏شود چیزى گفته شود- که آن هم با تشخیص خود من است- در رادیو گفته و یا در تلویزیون [نشان داده‏] شود مضایقه ندارم، مثلًا عید فطر، عید قربان، تنفیذ رئیس جمهور، اینها مسائلى است، اما ما بقى، مثل ملاقات امروز من با شما که با هم صحبت مى ‏کنیم، این دیگر در رادیو- تلویزیون گفتن ندارد که رادیو بگوید، تلویزیون بگوید، رادیو چند دفعه، تلویزیون چند دفعه، این کارها مردم را خسته‏ مى‏ کند هیچ محتوا هم ندارد. ... مثلًا اول خبر که مى‏ خواهد شروع کند عکس مرا مى‏ گذارند، آن را بردارید، و اگر کسى از شما سؤال کرد بگویید فلانى گفته است.
 [آقاى محمد هاشمى، مدیر عامل رادیو- تلویزیون اظهار داشت: شما در قلب مردم جا دارید. و امام فرمودند:].
قلب مردم در غیر از اینهاست. مسأله اینها نیست، ما سابقاً با مردم تماس داشتیم و به آنها ارادت داشتیم و مردم به ما لطف داشتند، ولى این طور نبود که ما رادیو- تلویزیون داشته باشیم، آن باب دیگرى است.»
( صحیفه امام، ج‏19، ص:346و347)