تا حالا چندین بار از سوی جوانان هیئتی با این سؤال مواجه شده‌ام که چرا بعضی از طلاب و روحانیون کمتر به صورت هفتگی و منظم در هیئت عزاداری حاضر می‌شوند (چه به عنوان مستمع و چه به عنوان سخنران و…). در مورد موضوع ارتباط طلاب و علما با هیئات نظرات متفاوتی وجود دارد که از منظرهای مختلفی قابل بررسی است. به نظرم در رابطه با این بحث چند نکته را می‌شود بیان کرد:
۱. طلاب سطح پایین: بعضی از اساتید گران‌قدر اصلا به هیئت رفتن را برای طلاب سطوح پایین مجاز نمی‌دانند و آن را مانعی در سلوک طلبگی می‌دانند. این عزیزان بر این باورند که هویت طلبگی با هویت هیئتی بودن در تعارض است و طلبه‌ای که برنامه‌های معنوی ثابتی همچون نماز شب و نمازهای جماعت و قرائت قرآن و… در برنامه روزانه خود دارد دیگر نیازی نیست به هیئات مراجعه کند. خصوصا در این سال‌ها چون با منش خاصی از بعضی هیئت‌ها مواجه بوده‌اند (مانند دیر خوابیدن بعد از هیئت و شب و روز مداحی گوش دادن و مداحان را الگو قرار دادن و…) معمولا طلاب سطوح پایین را منع می‌کنند. حداقل تا سن شکل‌گیری شخصیت و هویت طلبگی پایدار، چندان ورود به این نوع فعالیت‌های اجتماعی را صحیح نمی‌دانند. (البته در اینجا هیئتی شدن با شرکت در روضه اهل‌بیت متفاوت است و علما بر توسل و اشک بر اباعبدالله توجه ویژه‌ای دارند).
۲. طلاب سطوح بالا: برخی از طلاب بالاتر هم گاهی در برخی محافل شرکت می‌کنند ولی به دلیل مشغله‌های زیاد علمی و… کمتر فرصت پیدا می‌کنند. بعضی‌ها هم هر چند تمایل به ایفای نقش در هیئات دارند ولی براین باورند که فرهنگ و فضای غیر منطقی‌ای از سوی برخی مداحان و هیئات در کنار گذاشتن عالمان شکل گرفته است که حضور خود را بی‌ثمر و یا حداقل با مانع می‌بینند.
* فارغ از این بحث، به نظر می‌رسد که نوعی از هیئت‌زدگی در برخی طلاب به وجود آمده که با سبک زندگی طلبگی نمی‌خواند. و مانع رشد همه‌جانبه آنان شده است.
* البته در بعضی از هیئات عزاداری هم درخواست و تمایل خوبی برای حضور هدفمند طلبه‌ها وجود دارد که به نظرم طلاب سطوح بالا و روحانیون می‌بایست از این فرصت برای انتقال معارف استفاده کنند.
نویسنده: نقی یارمحمدی - منبع: پارسینه