گرد و غبارها هجوم می آورند و ما فقط "وعده" می شنویم!
در سالهای اخیر موج گرد و غبارهای ناخوانده از کشورهای عربی، مشکلات و معضلات فراوان برای هموطنان ما، به خصوص در مناطق جنوب و غرب کشور، ایجاد کرده که با گسترش آن به استانهای دیگر مسیولین به سمت حل آن سوق پیدا کرده اند. ورود این مهمانهای خودسر عربی که در دو سال گذشته همزمان اکثر استانهای کشور را در بر گرفت، موجی از نگرانی به دنبال داشت و ...
سرویس دفاع مقدس - در سالهای اخیر موج گرد و غبارهای ناخوانده از کشورهای عربی ، مشکلات و مضلات فراوان برای هموطنان ما به خصوص در مناطق جنوب و غرب کشور ایجاد کرده که با گسترش آن به استانهای دیگر مسیولین به سمت حل آن سوق پیدا کرده اند.
ورود این مهمانهای خودسر عربی که در دو سال گذشته همزمان اکثر استانهای کشور را در بر گرفت موجی از نگرانی به دنبال داشت و مسئولین در سخنان متعدد و وعده های فراوان مدعی شدند که با همکاری کشورهای همجوار در پی رفع این مشکل می باشند.
آسیبهای شدید تنفسی و قلبی و ریوی برای همه اقشار هموطنمان نگران کننده است که در این میان حکایت آسیبهای وارده شدید بر مصدومان شیمیایی حکایت تلخ دیگری است که جدی تر و خطرناکتر رخ می نماید .
از آنجا که تعداد بسیاری از این گروه از ایثارگران در استانهای کانون این گرد و غبارها، یعنی مناطق جنوب و غرب کشور، اسکان دارند و مهاجرت از استان زادگاهشان برای آنان مشکل و غیر ممکن است این نگرانی دو چندان می شود .
طبق آمار اعلام شده توسط بنیاد شهید و امور ایثارگران تعداد جانبازان شیمیایی ایران هشتاد هزار نفر می باشند که البته برخی از سازمانهای غیر دولتی فعال در کشور این تعداد را به دویست تا سیصد هزار نفر نیز بر آورد کرده اند که اهمیت اندیشه ای جدی برای حل این مشکل را ضروری تر می نماید .
در کنار این موضوع لازم است که بدانیم بر اساس اظهارات مصطفی قانعی – معاون تحقیقات وزارت بهداشت و اموزش پزشکی کلینیک سردشت چند سال پیش راه اندازی شد ولی درحال حاضر فاقد متخصص است و بنیاد شهید این کلینیک را به دانشگاه علوم پزشکی استان واگذار کرده است و بیشترین مشکل این کلینیک در سردشت به این دلیل است که متخصص مقیم ندارد چون متخصصان حاضر نیستند در آنجا حضور یابند !
حال اگر تهاجم و شبیخون گرد وغبارهای سنگین عربی را به حال و روز این عزیزان جانباز بیفزاییم چیزی باقی نمی ماند جز آنکه خود را برای شنیدن خبر شهادت آنان آماده کنیم .
آیا به راستی پاداش آنهمه ایثار و فداکاری این است که این عزیزان در اوج غربت و گمنامی به آرامی سر به گریبان شهادت بگذارند و فریاد استغاثه شان در میان هیاهوهای سیاسی و جناحی گم شود ؟
آیا می شود حالت همسر بردبار جانبازی را که باید ساعتها سرفه های شدید و ممتد بشنود و گاه بی هوشی های او را شاهد باشد درک کرد؟
آیا قلبهای غمگین فرزندان این گروه از جانبازان را به چه توجیهی می توان از نگرانی خارج کرد ؟
آیا فراموش کرده ایم که اینها چه عظمتهایی و حماسه هایی آفریده اند و چگونه تاریخ این مملکت را به زیبایی رقم زده اند ؟
آیا پاسخ تشویش و اضطراب مادران و پدران پیر و فداکار این ایثارگران سپردن این موضوع به سیستم بروکراسی و جلسات و متنوع و طولانی بدون نتیجه عملی است ؟
آیا آنهمه وعده و وعیدهای داده شده که به هیچ اقدام عملی نینجامید کافی نیست ؟
آیا اینکه هرکدام از مسیولان ، دیگری را مسیول حل این مشکل معرفی کند چیزی ازانبوه مشکلات مصدومان شیمیایی می کاهد ؟ مهم این است که در هجوم وحشتنا ک و نفس گیر گرد و غبارها یی که با خود تنگی نفس و هزار و یک در د و درد سر دیگر می آورند هر ورز باید منتظر خبر شهادت مصدومی شیمیایی بود؟
به راستی آ ایا در برابر اینهمه مشکلات تنفسی و حیاتی که برای این عزیزان ایجاد میشود تنها اظهار تاسفی کفایت می کند؟
به نظر می رسد ایجاد کلینیکهای مجهز ویژه این عزیزان در مناطقی مانند شهرهای جنوبی و غربی کشور لازم وضرور ی ا ست تا از تعداد جانباختگان این مناطق کاسته شود .
شایسته است به مشکلات تمام اقشار و افراد جامعه اندیشید و اقدام عملی نمود اما مصدومان شیمیایی که در حالت عادی نیز دچار مشکلات متعدد تنفسی و قلبی و ریوی می باشند با هجوم این ذرات معلق و گرد وغبارها ی آلوده در معرض شدید ترین بیمار یها و مشکلات قرار میگیرند . مشکلاتی که گاه به شهادت آنان ختم می شود.
منبع : سایت بازتاب
