گفتني است، در کتب تاريخ اسلام آمده: خبر تولد حضرت زينب سلام الله عليها که نوزادي عزيز بود، به گوش رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم رسيد. رسول خدا براى ديدار او به منزل دخترش ‍ حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها آمد و به دختر خود فاطمه سلام الله عليها فرمود: ((دخترم، فاطمه جان، نوزادت را برايم بياور تا او را ببينم)). حضرت فاطمه سلام الله عليها نوزاد کوچکش را به سينه فشرد، بر گونه هاى دوست داشتنى او بوسه زد، و آن گاه به پدر بزرگوارش داد. پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرزند دلبند زهراى عزيزش را در آغوش کشيده صورت خود را به صورت او گذاشت و شروع به اشک ريختن کرد. فاطمه سلام الله عليها ناگهان متوجه اين صحنه شد و در حالى که شديدا ناراحت بود از پدر پرسيد: پدرم، چرا گريه مى کنى؟! رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: ((گريه ام به اين علت است که پس از مرگ من و تو، اين دختر دوست داشتنى من سرنوشت غمبارى خواهد داشت، در نظرم مجسم گشت که او با چه مشکلاتى دردناکى رو به رو مى شود و چه مصيبت هاى بزرگى را به خاطر رضاى خداوند با آغوش باز استقبال مى کند)). در آن دقايقى که آرام اشک مى ريخت و نواده عزيزش را مى بوسيد، گاهى نيز چهره از رخسار او برداشته به چهره معصومى که بعدها رسالتى بزرگ را عهده دار مى گشت خيره خيره مى نگريست و در همين جا بود که خطاب به دخترش فاطمه سلام الله عليها فرمود: ((اى پاره تن من و روشنى چشمانم، فاطمه جان، هر کسى که بر زينب و مصايب او بگريد ثواب گريستن کسى را به او مى دهند که بر دو برادر او حسن و حسين گريه کند.))