زینب (س) ، شنیده ام که تو را هم کتک زدند بر گونه ی رقیّه ی (س) دُردانه چک زدند

پای برهنه سوی بیابان دوانده اند بر راهیان قافله چوبِ فلک زدند

درماندگانِ مُلحد و خونخوارِ بی حیا آتش به جان شمع و گُل و شاپرک زدند

زان اخترانِ مانده ز فریادِ کربلا نام و نشان زدوده و بیگانه حک زدند

زخمی که از تقارنِ زنجیر ، برشکفت تا استخوان رسانده ، به رویش نمک زدند

با ضربِ تازیانه ، تسلّایتان شدند واز این بهانه ، بلکه شود دل خنک زدند

آن شامیانِ ناظرِ بی معرفت چرا بر کاروانِ خسته ، چو جغدان سَرک زدند

بانو ، شنیده ام که صغیران بی پناه در کُنج تلخ خاطره ها غمبرک زدند

تاب و توانِ قاصدکانِ دیارِ عشق تا انتها رسیده که سر بر فلک زدند

لبریز ، گشته کاسه ی صبر ربوبیان تکبیر و یا حسین (ع) ز انس و ملک زدند

آه ای (مهاجر) ایزدِ گردون مدارِ ما میزانِ درکِ آدمیان را محک زدند

** علی اکبر پورسلطان (مهاجر) **