اصطلاح مظلومی به نام «نوکری امام حسین» (ع) عشق وصف ناپذیر به سیدالشهدا (ع) و دلدادگی نسبت به آن حضرت، این احساس را در برخی افراد به دنبال دارد که واژگانی مانند دوستدار، پیرو یا مرید امام حسین (ع)، بیانگر شور و عشق درونی آنان نیست و برای همین، ترجیح میدهند خود را «نوکر» امام حسین (ع) بخوانند.
تکرار این واژه از یک طرف و معنای خودمانی آن از طرف دیگر، سبب میشود که گاهی نه تنها از بزرگی مقام «نوکری امام حسین (ع)» غفلت شود، بلکه عدهای آن را ناخواسته محمل انجام کارهای خودسرانه کرده و پا را فراتر بگذارند.
انسان به زبان خیلی چیزها میگوید. مثلا میگوید امید من به خداست. امیرالمؤمنین (ع) در مورد برخی از کسانی که میگویند امید ما به خداست میفرماید: «قسم به خدای عظیم دروغ میگوید، اگر امیدش به خداست چرا این امید در عمل او بروزی ندارد؟!» (نهج البلاغه، خطبه ۱۵۹).
هر یک از ما که مدعی نوکری امام حسین (ع) باشیم، خود را «عاشق»، «دلداده» و «دیوانۀ» آن حضرت میدانیم؛ اما باید از خود بپرسیم که آیا ما صرفا «دوستدار» امام حسین (ع) هستیم و یا واقعا این دوستی به حد عشق و نوکری و دلدادگی رسیده است؟ اینجاست که به جای لقلقه زبان باید سراغ دغدغه قلب رفت و کشف آنچه در قلب میگذرد بدون داشتن ملاک چندان آسان نیست.
ادامه http://z-fajr57.blogfa.com/post/590
|