فدا و زنده ی عشقم ، خودت که می دانی هزار نامه نوشتم ، اگر چه می خوانی تمام منزلت و فخر شیعیان این است نبسته اند به غیر از تو ، عهد و پیمانی از این خوشم که تویی ، مهدِ عهد و مهر و وفا وگرنه کی برسد ، دست من به دامانی چرا به حاجت میخانه استخاره کنم تویی که ساقیِ دُردی کشان و مستانی به ناز و غمزه کسی را ز خود نمی رانند نظاره می کنی امّا ، غریب و پنهانی هماره همدل و همزاد و همرهم بودی تو یار دوره ی ، ماقبلِ کودکستانی تو را قسم که از این پس ، به رسم دلداران دلِ ( مهاجر) از این هجر خود نلرزانی

** علی اکبر پورسلطان (مهاجر) **