یکی از آداب دوست داشتنی سبک زندگی حسینی، همین یاد کردن از عطش سیدالشهدا، حضرت حسین (ع)، هنگام نوشیدن آب گواراست.
تصویر زیبایی است؛ جوانی را می‌بینی که مشغول یکی از امور گوناگون زندگی است؛ تحصیل یا ورزش و یا تفریح و سرگرمی و... تشنه‌اش شده، آب می‌نوشد! انگار همه چیز از شتاب می‌افتد، همه چیز رنگ می‌بازد و او، آرام و با احساس و عاطفه می‌گوید: «سلام بر حسین» و «به فدای لب عطشان حسین» و یا لعن می‌کند: «لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین»
این که تأثیر این رفتار در ملکوتِ او و اطرافش و حتی نسلش، دقیقاً به چه میزان و مقدار است، از عهده عقل و دانش ما بر نمی‌آید، اما مسلم است که برکتی شگرف، دنیا و آخرت او را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
این را از ثواب تک تک رفتارهای پر خیر و برکت او در این حال می‌شود حدس زد؛ اعم از ادب به امام حسین (ع)، یادآوری عطش و مظلومیت او، فرزندان و یارانش، اما فقط حدس! چون خدای سبحان در مورد امام حسین (ع)، سنگ تمام می‌گذارد و حد لطف و عنایت خدا به دوستدار حسین از عقول امثال من خارج است، اما برای تقریب به ذهن، روایتی معتبر را از کتاب شریف «کامل الزیارات» ابن قولویه قمی، در باب ثواب یاد کردن از عطش امام حسین (علیه‌السلام) هنگام نوشیدن آب و لعن کردن قاتلانش تقدیم می‌کنم. به این امید که این رفتار حسنه را بیش از گذشته، اِظهار و ترویج کنیم و ادب و عرضِ ارادت‌مان را به سیدالشهدا (علیه‌السلام) بیشتر و بیشتر کنیم.
حدیث از امام صادق (علیه‌السلام) است:
حدّثنی محمدُ بن جعفر الرَزّاز الکوفی، عن محمدبن الحسین، عن الخشّاب، عن علی بن حسّان، عن عبدالرحمن بن کثیر، عن داود رقّی؛
قال: کنتُ عندَ ابی عبدالله [علیه السلام] إذ استسقی الماء، فلما شربه، رأیته؛ قد استعبر واغْرَ و رَقت عیناه بِدُمُوعِهِ
داود رقّی می‌گوید: من محضر امام صادق (علیه‌السلام) مشرف بودم. حضرت آب طلب کردند و همین که آب را نوشیدند؛ دیدم امام منقلب شد و حالت گریه پیدا کرد و دو چشم مبارکش پر از اشک شد.
ثمّ قال لی: یا داود «لعنَ اللهُ قاتلَ الحسین»
سپس به من فرمودند: ای داود؛ خدا لعنت کند قاتل حسین را.
فَما من عبدٍ شرِبَ الماءَ، فَذکرَ الحسین [علیه السلام] و لَعَنَ قاتلَه الّا کتب الله له مائة الف حسنة و حطّ عنه مائة الف سیئة و رفع له مائة الف درجة و کانّما أعتق مائة الف نسمة و حشره الله تعالی یوم القیامة ثلج الفۆاد.
بنده‌ای نیست که آب بنوشد و حسین (علیه‌السلام) را یاد نموده و قاتلش را لعنت کند مگر اینکه خدا،
صد هزار حسنه برایش می‌نویسد و
صد هزار گناه از سیئات او را پاک می‌کند و او را
صد هزار درجه معنوی بالا می‌برد و با این عمل، گویی او
صد هزار برده را آزاد کرده و
خدای متعال در روز قیامت، او را با دلی شاد و آرام [در آن محشر سوزان با دلی بسیار خُنک -ثلج الفۆاد- و نه جگری تفدیده!] محشور می‌کند.
صل الله علیک یا اباعبدالله... منبع: پایگاه شهاب مرادی
