مُهرِ حقّانیّتت را زده ام بر دل و جان قدرِ یک دانه ی ارزن نبود تردیدم

بی تو در دایره ی جهل فنا می گشتم با تو امّا ، چو پدیدار شدم جاویدم

فاش می گویم و از گفته ی خود خرسندم که ز گلزارِ تو بس رایحه هایی چیدم

هر کجا آن دگری فخر فروشی می کرد من فقط در تبعیّت ز تو می بالیدم

کس چه داند که درآن لحظه به زینب چه گذشت کاش من هم رگ و حلقوم تو می بوسیدم

ای  ( مهاجر ) ز غمِ خون حسین بن علی(ع) در همه عمر به یک لحظه نیاسایید

** علی اکبر پورسلطان (مهاجر) **

استفاده از این شعر با ذکر منبع www.fajr57.ir بلامانع است.