فریاد روزگار ماست روح خدا در روزگار قحطی هر فریاد در روزگار قحطی هر جنبش فریاد روزگار ماست آری در روزگار مرگ اصالتها بی تو دگر چه بگویم چه را بسرایم ای مطلع تمام سرودها بی تو فرو نشسته دگر فریاد تنها شده است هر چه که انسانیت در پایتخت غارت و خون جز وحشت و هراس نمی بینم این درد را با که بگویم که هر ورق از هر کتاب ترس را فریاد می کند حتی پلاس کهنه خیابان هم تجربه کرده است ترس را اینک سیاه بینمش تا بر تو باز شود که راست می گویم در هر کرانه این شهر بی طپش سگهای زنجیری سگهای دست آموز در چشمهای بیدار ترس را نشانده اند آنها هر روز می­درند هر روز می­برند و پاداش را از دست گرگ می گیرند در پایتخت غارت و خون سگهای زنجیری آن گرگ پیر را به حراست نشسته اند بی تو در پایتخت دیو دماوند سیاوشها و کاووسها در بندند ای کاش رستم کاووسها را نمی رهاند تا اینگونه گشاده دست در بند بخواهد رستم را در خون کشد سیاوش را بی تو من از خمین گذشتم افسرده بود و سرد نام تو را زمزمه می کرد روز و شب فریاد روزگار ماست روح خدا بانگ تعهد و رسالت بانگ خدا و خون اینک تو ای سلامت پویا ای کرامت بی مرز بر این زمین تشنه ببار آری آری تا زاید این سترون فرسوده گلهای سرخ شهادت را تا باز در نبض شهر تپد فریاد آری تو ای سخاوت بی حد ببار بر جنگل تا باز این درخت خفته شود بیدار تا باز آن جوانه کند فریاد! منبع: مرکز اسناد انقلاب اسلامی - برگرفته از : اعتدال