در آخرین جلسه مجمع تشخیص مصلحت نظام که مباحثی پیرامون هدفمندی یارانه ها در ذیل اقتصاد مقاومتی مطرح شد، انتقادات شدیدی از سوی آقایان علی طیب نیا و مجید قاسمی نسبت به عملکرد اقتصادی دولت احمدی نژاد مطرح شد که احمدی نژاد برای اولین بار از هاشمی رفسنجانی وقت گرفت و در پاسخ به منتقدان با استناد به قوانین مصوب تأکید کرد با ما به التفاوت ارز آزاد و دولتی 400 هزار بشکه نفت که سالانه حدود 60 هزار میلیارد تومان می شود می توان تمامی مبلغ یارانه ها را تأمین و مازاد آن را در بخش های تولیدی مصرف کرد.

این در حالی است که در این عبارت کوتاه، اگر درست منعکس شده باشد، دو اشتباه بزرگ قرار دارد:

گاف نخست به اعتراف احمدی نژاد مبنی بر فروش ارز توسط دولت در بازار آزاد بازمی گردد، در حالی که ده ها بار این موضوع در دولت دهم توسط مسئولان دولت تکذیب شده بود و پرونده های قضایی تشکیل شده برای دلالان ارز مرتبط با دولت، همه تهمت و سندسازی توصیف شده بود. اما این بار شخص محمود احمدی نژاد نه تنها فروش ارز دولت را در بازار آزاد می پذیرد، بلکه فاصله 500 تومانی میان ارز دولتی که حدود 2500 تومان است را با ارز آزاد که کمتر از 3000 هزار تومان است را به عنوان راه حل تامین یارانه های نقدی عنوان می کند.

گاف دوم، مربوط به شیوه محاسبه احمدی نژاد است که مابه التفاوت نرخ ارز دولتی و آزاد فروش روزانه 400 هزار بشکه نفت را که در سال حدود 120 میلیون بشکه نفت می شود، 60 هزار میلیارد تومان عنوان می کند. در حالی که با احتساب قیمت 100 دلار برای نفت ایران، این رقم حدود 6 هزار میلیارد تومان یعنی یک صفر کمتر از رقمی که احمدی نژاد اعلام کرده است می باشد.

این موضوع به معنای آن است که جناب احمدی نژاد، وقتی پس از سه ماه سکوت می خواهد پاسخ بدهد و این پاسخ احتمالا حساب شده تر و فکرشده تر از ده ها تصمیم و سخنرانی و ... زمان ریاست جمهوری وی است، باز هم در محاسبات خود چنین اشتباه فاحشی را مرتکب شده و محل تامین یارانه ایرانیان را به یک «صفر اضافه» حواله می کند.