هنگامی که پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) با همراهی مردم از جایگاه مباهله به مسجد رسیدند، جبرئیل بر پیامبر(ص) نازل شد و این پیام آسمانی را برای پیامبر (ص) آورد:

« یا محمد پروردگار عزوجل به تو سلام می رساند و می گوید: بنده ام موسی(ع) به وسیله هارون و پسرانش با دشمن خویش قارون مباهله کرد و من قارون را به همراه خویشان و ثروتش و کسانی از قومش که او را یاری می کردند به زمین فرو بردم.

ای احمد، به عزت و جلالم سوگند اگر تو با کسانی از اهل بیتت که در زیر کساء بودند با همه ی اهل آسمان و زمین و مخلوقات مباهله می کردی، آسمان تکه تکه می شد و کوهها قطعه قطعه می گشت و زمین از هم گسیخته می شد و هرگز آرام نمی گرفت مگر آنکه من اراده می کردم.۱»

پیامبر(ص) با شنیدن این پیام الهی در حالی که آثار سرور بر چهره ی مبارکش ظاهر شده بود به سجده در آمد و چهره بر خاک سایید. سپس دستانش را بلند کرد و در آن حال سه بار فرمود:«شکرا للمنعم؛ شکر خدایی را که نعمت می دهد.»

سپس فرمود: « لعنت ابدی خدا تا روز قیامت بر کسانی که بر شما اهل بیت ظلم کنند و در اجری که خداوند بر آنان واجب کرده نسبت به من کوتاهی کنند.» ۲

از پیامبر(ص) درباره ی سجده و سخنان و سروری که در چهره ی مبارکشان ظاهر شده بود سوال کردند. حضرت پاسخ دادند:« خداوند عزوجل را شکر نمودم برای امتحان نیکویی که با ظهور کرامت اهل بیتم درباره ی من مقدر فرمود.»

سپس مطالبی که جبرئیل نازل کرده بود برای آنان بازگو نمود، و فرمود:

« از طرف خداوند این خبر برایم آمد که اگر اهل نجران بر سر مباهله پافشاری می کردند و آن را انجام می دادند هلاک می شدند حتی پرندگانشان بر روی درختان.۳»

برگرفته از : افکار نیوز