اين ماه در ميان ما جايگاهي ستوده پيدا کرد و براي ما همنشيني دلپذير شد و بهترين سودهاي دو جهان را بهره  ما کرد و چون مدتش به سر آمد و روزهايش همه سپري شد، از ما جدا شد.

ما آن را چنان کسي وداع مي کنيم که مفارقت او بر ما گران است و رفتن او سبب غمگيني و تنهايي است و اين وظيفه ما بود که شکوه اين ماه را پاس داريم و حرمت آن را بشناسيم و حق آن را ادا کنيم و به هنگام بدرود با اين ماه مي گوييم:

سلام بر تو! اي آن که چون باشد قدرش بزرگ است و چون از دست برود فقدانش،رنج آور است. اي مايه اميدي که دوري اش دردناک خواهد بود... سلام بر تو! اي ماهي که در آن همه چيز به سلام و ايمني پيوسته است. سلام بر تو اي مصاحب خوشايند، سلام بر تو! اي آورنده برکت ها و فرخندگي ها و اي شوينده پليدي ها و گناه ها.

سلام بر تو! اي ماهي که تو را وداع مي کنيم در حالي که هنوز تو را مي خواهيم و هنوز شايق روزه گرفتن روزهاي توايم... (صحيفه سجاديه، دعاي ۴۵)