مرا چون کبوتر ، به بامت نشاندی

من اندر پیِ ، وصل جانان نبودم

چرا  شهدِ شیرین ، به کامم چشاندی

ز خود هیچ نقش و نشانی نیابم

مرا  در جوارت ، برازنده خواندی

دگر تا قیامت ، اسیر تو گشتم

پگاه وداع ، از چه نامم نخواندی

چه شد ، رازِ جاویدِ اکسیر چشمت

چنان قطره ، شهدی بکامم چشاندی

چو آب آمدی ، در کویر وجودم

تو رفتی و در قلبم آتش فشاندی

( مهاجر ) از این غم ، ندارد قراری

الها! گواهی ، چه جانی ستاندی

** علی اکبر پورسلطان ( مهاجر ) ** ( استفاده با ذکر منبع http://www.fajr57.ir/ بلامانع است )