امام علی(ع) به وحدت بین مسلمانان، به چشم هدیه‌ای الهی می‌نگرند که موجب الفت و مودّت بین آنها شده و مؤمنان در سایه آن، به آرامش و امنیّت دست پیدا می‌کنند؛ نعمتی که ارزش آن بی‌انتها و اهمیتش فوق العاده است.[3] با توجه به این‌که وحدت نیاز به مشترکات و محور دارد، می‌بینیم که محور وحدت در اندیشه امیرالمؤمنین(ع)، دین اسلام است که بر اساس آن همه مسلمانان با هم برادر و برابر هستند.[4]

در مقابل، از هم گسیختگی و تشتّت را فاقد هر گونه مزیّت و خیری دانسته[5] و عامل آن‌را خُبث باطنی و بد دلی‌ها می‌داند.[6]

خلاصه؛ با مراجعه به عقائد و افکار امام اول شیعیان، چنین به دست می‌آید که ایشان نه فقط قائل به وحدت بین مسلمانان، بلکه معتقد به وحدت و همبستگی بین همه افرادی است که در جامعه اسلامی زندگی می‌کنند. دوستی با هم کیشان خود به عنوان برادران دینی و با دیگر افراد به عنوان یک انسان که در خلقت و آفرینش از یک جنس هستند از آموزه‌های این امام راستین است.[7]

[1]. ر.ک: شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، صالح، صبحی، خطبه 3، ص 48، هجرت، قم، چاپ اول، 1414ق.

[2]. ر.ک: همان، ص 466.

[3]. ر.ک: همان، ص 298.

[4]. ر.ک: همان، ص 168.

[5]. ر.ک: همان، ص 255.

[6]. ر.ک: همان، ص 168.

[7]. ر.ک: همان، ص 427.

منبع : islamquest.net