وي زعيم حوزه علميه قم (بعد از آيت‌الله حائري)، باني مسجد اعظم قم و بزرگترين مرجع تقليد شيعيان بعد از شهريور 1320 هجري شمسي و ايام سلطنت محمدرضا شاه بود. او پس از فراگيري مقدمات در بروجرد به اصفهان رفت و در آن‌جا به تعليم فقه و فلسفه مشغول شد. وي در نجف مدت 8 سال در محضر آخوند ملا محمد كاظم خراساني به تلمذ مشغول بود.

 پس از اين دوران به ايران بازگشت و در بروجرد به تدريس علوم عقلي و نقلي پرداخت و در سال 1323 هجري شمسي از سوي امام و ساير علما به قم دعوت شد. آيت‌الله بروجردي پس از ملاحظه شكست مشروطيت و حوادثي چون اعدام شيخ فضل‌الله نوري، و نيز آزردگي ناشي از بي‌ثمر ماندن فعاليتهاي سياسي در مقابل رضاخان حتي‌الامكان از ورود در مسائل سياسي پرهيز مي‌كرد و نگران بود كه مبادا اين‌گونه اقدامات به زيان مسلمين تمام شود. ايشان به همين جهت گاه مورد اعتراض واقع مي‌شد.

پس از قيام علماي اصفهان و فاجعۀ مسجد گوهرشاد، حوزه علميه قم با وجود شخصيتهايي هم‌چون آيت‌الله‌العظمي حائري، و آيت‌الله‌العظمي بروجردي به صورت بزرگترين حوزه علميه شيعه درآمد و موجب رونق ساير حوزه‌‌هاي علمي ايران گرديد. محمدرضا در بدو سلطنت سعي داشت به آيت‌الله بروجردي نزديك گردد و از وجود پرنفوذ وي بهره‌برداري نمايد. امّا از جانب آن حضرت مطرود و مورد اعتراض واقع گرديد. حضرت آيت‌الله بروجردي (ره) در سال 1380 ه‍.ق (10 فروردين 1340 ش) به ملكوت اعلي پيوست.

 ر.ك: كوثر، جلد 1، صفحه 29-30 مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خميني (س)،‌چاپ چهارم، تابستان 1378

(در استفاده نشاني سايت ذكر شود)