جواب: جواب اين سؤال واضح است. وجود امام از دو جهت باعث دلگرمي مؤمنين و حفظ تعهّد و موجب مزيد شوق با اعمال صالح و انجام وظايف است: نخست، از جهت اطمينان و اميدواري و خوشبيني به آيندة جهان و پيروزي نهايي حق بر باطل و پر شدن زمين از عدل و داد. اين فايدة رواني مهمّي است كه بر اصل عقيده به مصلح آخر الزّمان و ظهور منجي،كه همة پيروان اديان، مخصوصاً مسلمانان به آن اعتقاد دارند، مترتّب است و همه به آيندة دنيا نظر دارند، و منتظر آن عصر درخشان و دوران خلاصي هستند.

دوّم: از جهت حال حاضر و بقاي التزامات اخلاقي و ديني و تعهّدات مذهبي، اين عقيده، مفيد و شوق انگيز و رغبت افزاست. نفس اين عقيده كه ما في الحال امام و ملجأيي الهي داريم كه از اعمال صالح و خير مسرور ميشود و از كارهاي زشت ما مغموم و رنجيده خاطر ميگردد، انگيزه و باعث ميل به پرهيزكاري و پارسايي و حسن عمل ميشود و خلاصه مقرّب به طاعت، و مبعد از معصيّت است.