«توکل،‌ یعنی: واگذاری امور خود به مالک خویش و اعتماد به وکالت او و مالک شخص، کسی است که بر مصالح او، مقتدر باشد و خداوند این گونه است.

رسیدن به این نوع دلبستگی به پروردگار، نشانه کمال معرفت است؛ زیرا انسان هر اندازه خدا را بهتر بشناسد و از قدرت و رحمت و حکمت او زیادتر آگاه شود، دل بستگی او به آن قدرت و ذات بی‌همتا زیاد می‌شود.»

و از آنجا که اسباب دنیوی شایسته اعتماد نیست، توکل بر آن‌ها آرامش و شادمانی آدمی را در پی ندارد.

توکل در صورتی شادی‌آور است که بر شخصی مورد اعتماد و بی‌نهایت قدرتمند امید بسته شود و آن کس، جز پروردگار جهانیان نخواهد بود.