امام زین‌العابدین^(ع) می‌فرماید: « حق مادرت آن است که بدانی او به گونه‌ای تو را حمل کرد که هیچ کس کسی را چنین حمل نکرده است و چنان ثمره‌ای از قلبش را به تو داده است که هیچ کس، به کسی نمی دهد؛ او با اعضای بدنش تو را حفظ کرده است و هراسی از آن نداشته که با وجود گرسنگی تو را سیر و با وجود تشنگی تو را سیراب کند و تو را بپوشاند؛ در حالی که خود برهنه است،‌ خویشتن را در آفتاب، سایبان تو سازد و از برای تو از خواب دست کشد و تو را از گرما و سرما حفظ کند تا برای او باقی بمانی و تو نمی‌توانی سپاسش را به جای آری مگر به یاری و توفیق الهی.» (بحار الانوار،ج71،ص6)

و خدای تو حکم فرموده است که جز او، هیچ کس را نپرستید و به پدر و مادر، نیکی و احسان کنید. ( اسراء آیه 23)

آدمی را درباره پدر و مادرش سفارش کردیم. مادرش به او حامله شد و هر روز ناتوان‌تر می‌شد و پس از دو سال از شیرش باز گرفت. و سفارش کردیم که مرا و پدر و مادرت را شکر گوی که سرانجام تو نزد من است.( لقمان آیه 14)

امام رضا^(ع) فرمودند: هر کس که پدر و مادرش را سپاس نگوید و شکر نگذارد، خدا را هم شکر نگفته است.( میزان الحکمه، ج 10، ص 709، حدیث 22378)

عبدالله بن مسعود می‌گوید: از رسول خدا^(ص)‌ سوال کردم که کدام عمل در نزد خدا دوست‌داشتنی‌تر است؟ فرموند: نماز را در وقت خود خواندن، گفتم: بعد از آن چه عملی در نزد خدا محبوب‌تر است؟ فرموند: نیکی به والدین محبوب‌ترین است.  ( میزان الحکمه، ج10، ص 709)