یکی از طلاب نقل کرده اند: به اتفاق تنی چند از دوستان طلبه به منزل حضرت استاد (حسن زاده آملی ) رفتیم. خود استاد درب را گشودندو فرمودند: بفرمایید آقاجان ، چایی در خدمتتان است، چیز دیگر هم طلب نکنید! منظورشان این بود که از من موعظه و نصیحت طلب نکنید) بنده در ابتدای ورود به اتاق، خم شدم دست مبارک ایشان را ببوسم، استاد دستشان را کشیدند و فقط با سر انگشتان، انگشتان مرا لمس کردند و فرمودند: » آقاجان می خواهی چه کنی؟ اگر می خواهی دست ببوسی، دست این دوتا بچه را ببوس ( اشاره به دو فرزند خردسال دو تا از برادران که همراه ما بودند)، که اینها قریب العهد به مبدأند.