عدى گفت: بخدا قسم ژرف نظر و نيرومند بود. به عدالت سخن مى گفت و با قاطعيت فيصله مى داد. علم و حكمت از اطرافش مى جوشيد.

از زرق و برق دنيا متنفر و با شب و تنهايى شب مانوس بود. زياد اشك مى ريخت و بسيار فكر مى كرد. در خلوت ها از نفس خود حساب مى كشيد و بر گذشته دست ندامت مى سود.

لباس ساده و زندگى فقيرانه را مى پسنديد. در ميان ما كه بود مانند يكى از ما بود. اگر چيز از او مى خواستيم ، مى پذيرفت و اگر به حضورش مى رفتيم ، ما را نزديك خود مى برد و از ما فاصله نمى گرفت .

با اين همه هيچگونه به خود دلبندى نداشت ، آن قدر با هيبت بود كه در حضورش جرات تكلم نداشتيم و آن قدر عظمت داشت كه چشم ها را به طرفش بلند نمى كرديم

وقتى كه لبخند مى زد، دندان هايش مانند يك رشته مرواريد به نظر مى آمد. اهل ديانت و تقوا  را احترام مى كرد و نسبت به بينوايان مهر مى ورزيد...