جواب: اعتقاد به ظهور فكر و انديشه را وسيع و جهان انديش مي سازد كه به دورترين نقاط جهان بنگرد و خير و رفاه مردم تمام مناطق گيتي را بخواهد و عالم را مملكت خدا بداند؛ كه عاقبت و پيروزي با پرهيز كاران و شايستگان است. خداي متعال در ”قرآن“ چنين بشارت داده است: »وَ لَقَدْ كَتَبنا في الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصّالِحُونَ انبيا/105 ما بعد از ذکر (تورات) در زبور (داود) نوشتيم، كه البته بندگان نيكوكار من (ملك) زمين را وارث خواهند شد.«

از اخبار استفاده ميشود كه در زمان ظهور آن حضرت، خردها و انديشه ها كامل مي گردد، اين نه فقط در عصر ظهور است، بلكه در عصر غيبت نيز چنين است كه مؤمنان واقعي، روشنگرانه حقايق را درك مي نمايند و عالم و مسائل جهاني را با نگرش دوربين مطالعه مي كنند.