اگر شخص انسانى فهميد حقارت و پستى خود را ،هم بعد از آن فهميد عظمت و قدرت حضرت ملك الملوك را، البته خواهد فهميد كه جرأت قدم برداشتن و اقدام به معصيت نمودن در حضور چنين سلطان عظيم الشأن، در نهايت قبح و شناعت و بدبختى مى باشد. اين كه مى بينى معصيت در نظرت سهل شده، به جهت امورى چند است كه بعضى از آنها را ذكر مى كنيم:

اوّلاً: فكر خود را تماماً متوجّه به دنيا دنّى كرده اى. از اين جهت بالمرّه از نفع و ضرر اخروى غافل شده اى. نمى دانى چه بسيار بسيار منافع و سعادت ابديّه از تو فوت شد و چقدر ضررهاى بزرگ بسيار به خود زده اى.

ثانياً: عجز و حاجت و فقر خودت را ملتفت نيستى كه ذرّه ذرّه بدنت به حفظ كاركنان او، كه ملائكه باشند، بر پاست.

ثالثاً: نمى دانى كه در هر آنى از آنات درهر جزء از اجزاء بدنت  نِعَم غير متناهيه، مرحمت از او شده و مى شود كه به بيان و بنان، ممكن نيست حصر آنها.