ابن ابی الحدید از کتاب مفاخرات زبیربن بکّار نقل می­کند که در منزل معاویه، مجلسی تشکیل شد که عمروعاص و عتبة بن ابی سفیان و مغیرة بن شعبه (و کسانی دیگر) جمع بودند و امام حسن عَلَیهِ السَّلام  را طلبیدند. و چون امام تشریف آورد، هر یک جسارتی کردند به شرحی که در آن کتاب، مذکور است.

امام مجتبی عَلَیهِ السَّلام ، معاویه لعنة الله علیه را مخاطب ساخت و سخنانی گفت و از جمله فرمود:

«انشدک یا معاویة!! ا تذکر یوماً جاء ابوک علی جمل احمر و انت تسوقه و اخوک عتبة هذا یقوده فرآکم رسول الله صَلّی الله عَلَیهِ وآلِه و سَلّم فقال: الّلهم العن الرّاکب و القائد و السّائق»:

«تو را به خدا قسم ای معاویه!! آیا به خاطر نداری روزی را که پدرت بر شتری سرخ رنگ نشسته بود و تو پشت سرش می راندی و این برادرت عتبه، جلوداری می کرد. چون پیامبر صَلّی الله عَلَیهِ وآلِه و سَلّم شما را دید گفت: خدایا سوار، و جلودار وعقب سری را لعنت فرما».

آن گاه امام دوم عَلَیهِ السَّلام  روی به آن جماعت کرده فرمود: شما را به خدا قسم می دهم، می دانید که رسول خدا صَلّی الله عَلَیهِ وآلِه و سَلّم در هفت جا، که هیچ کس نمی  تواند منکر شود، اباسفیان را نفرین و لعنت فرمود:

اول:

روزی که ابوسفیان رسول خدا را دید که از مکّه خارج می گردد تا ثقیف را دعوت کند. ابوسفیان از آن حضرت سبّ و بدگویی نمود و از این رو خدا و رسولش او را لعن فرمودند.

دوّم:

روزی که قافله ای از شام می آمد و ابوسفیان جلودار بود و با مسلمان ها جنگید و به واقعه و جنگ بدر کشید و رسول خدا او را لعنت فرمود.

سوم:

در روز «احد» که ابوسفیان زیر کوه ایستاده و رسول خدا بالای کوه بود ابوسفیان می گفت: اُعلُ هُبَل ... اُعلُ هُبَل...

پس پیامبر صَلّی الله عَلَیهِ وآلِه و سَلّم ده مرتبه او را لعنت فرمود و مسلمانان متابعت نمودند (و آمین گفتند و پیامبر به حضرت امیر علیهما السّلام فرمود بگویید: الله اَعلی و اَجَلُّ).

چهارم:

روزی که احزاب و غطفان و یهود را آورد و پیغمبر صَلّی الله عَلَیهِ وآلِه و سَلّم او را لعنت فرمود.

پنجم:

روزی که ابوسفیان با قریش سر راه پیامبر را در حدیبیّه گرفت و حضرت را از ورود به مکه منع کرد.

پیامبر، ابوسفیان و پیشقراولان سپاه او و نیروهای کمکی عقب سری را لعنت نمود و فرمود:

«ملعونون کلّهم».

ششم:

روزی که سوار شتر سرخ بود.

هفتم:

روز «عقبه» که گروهی خواستند ناقه­ی پیامبر را «پی» کنند یا رَم دهند و آنان دوازده نفر بودند که یکی از آنها ابوسفیان بود.

سپس امام حسن مجتبی سلام الله علیه به زشتی ها و نابکاری های گروهی دیگر که حاضر در آن مجلس بودند، اشاره فرمود...

منبع : ترجمه و شرح زیارت عاشورا، تلخیص کتاب شفاء الصدور فی زیارة العاشور، نوشته مرحوم آیت الله حاج میرزا ابوالفضل مجتهد تهرانی (پدربزرگ همسر مرحومه امام خمینی)، به کوشش: مرحوم حجت الاسلام حسن ثقفی تهرانی (برادر خانم امام خمینی)، چاپ دوم سال 1386، انتشارات هاد، صفحه 439 تا 441

* استفاده بدون ذکر نشانی :http://www.hankh.ir/?p=32405 ممنوع است *