او هر گاه به ياد ايستادن به پای حساب مي افتاد آن چنان نعره مي زد که بيهوش مي شد و چون به ياد بهشت و دوزخ مي افتاد، هم چون مار گزيده به خود مي پيچيد. از خدا طلب بهشت مي کرد و به او از آتش جهنم پناه مي برد.

 چون وضو مي ساخت و به نماز مي ايستاد، بدنش به لرزه مي افتاد و رنگش زرد مي شد.

 سه نوبت دارائيش را با خدا تقسيم کرد و دو نوبت از تمام مال خود برای خدا گذشت . گفته اند که : ”امام حسن (ع) در زمان خودش عابد ترين و بی اعتنا ترين مردم به زيور دنيا بود".  

محمد بن اسحاق گفت : پس از رسول خدا (ص) هيچ کس از حيث آبرو و بلندی قدر به حسن بن علی نرسيد.

در جود و بخشش امام حسن علیه السلام داستانها گفته اند.