« به خدا سوگند، برادرم  عقيل را ديدم كه به شدت تهيدست شده و از من درخواست داشت تا يك من از گندمهاى بيت المال را به او ببخشم .كودكانش را ديدم كه از گرسنگى داراى موهاى ژوليده اند و رنگشان تيره شده ، پى در پى مرا ديدار و در خواست خود را تكرار مى كرد. چون به گفته هاى او گوش دادم پنداشت كه دين خود را به او واگذار مى كنم و به دلخواه او رفتار؛ از راه و رسم عادلانه خود دست برمى دارم .آهنى را در آتش گداختم و به جسمش نزديك كردم تا او را بيازمايم .به سان بيمارى از درد فرياد زد و نزديك بود از حرارت آن بسوزد. به او گفتم :اى عقيل، گريه كنندگان بر تو بگريند، از حرارت آهنى مى نالى كه انسانى به بازيچه آن را گرم ساخته است، اما مرا به آتش دوزخى مى خوانى كه خدا جبارش با خشم خود آن را گداخته است؟ تو از حرارت ناچيز مى نالى و من از حرارت آتش الهى ننالم؟»