| عشق و عاشقي يا رفاقت با نامحرم از پيامدهاي ناگوار غرب‌گرايي، رواج معاشرتهاي آزاد دختران و پسران بوده است. در شرق اسلامي، زنان تنها در حد ضرورت از خانه خارج مي‌شدند و از آميزش، مصاحبت و رفاقت با مردان نامحرم اجتناب مي‌ورزيدند؛ ولي با ورود الگوهاي غربي در ميان قشر غرب‌زده، آميزش زن و مرد و شركت فعال زنان در محافل مردان و حتي در مجالس رقص، پايكوبي، خوش‌گذراني، و به خصوص رفاقت دختران با پسران از نظر اجتماعي بلامانع محسوب گرديد و در واقع آميزش آزادانۀ زن و مرد به عنوان شاخص پيشرفته بودن معروف شد.
البته بايد اذعان داشت كه خوشبختانه اكثر اقشار جامعه از تأثير اين‌گونه اخلاق جنسي مصون ماندند ولي متأسفانه در ميان اقليت غرب‌زدۀ شمال شهري‌ها وضع جداً متفاوت بود و به قول نويسندۀ مجاهد محمد قطب، تا هنگامي كه دوشيزه‌اي، پسري را به عنوان رفيق برنگزيند و در گوشه و كنار مدرسه و يا در خلوت‌سراها با او به راز و نياز مشغول نباشد، از نظر افراد جامعه منحط و مرتجع است.
منبع : جامعه‌شناسي غرب‌گرايي، دكتر علي محمد نقوي، جلد دوم، صفحه 64، انتشارات اميركبير، چاپ اول سال 1363
|
