اونوقت كه خان بوده اصلا خان نبوده و اونوقت كه شاه بود هم ، خان بوده.

قزاق كه بود هم كتك ميزد ، هم كتك مي خورد ولي وزير جنگ كه شد هم قزاقها را ميزد هم شاه را مي نواخت بعدا هم كه با كتك كاري شاه شد وزراء و امراء را بي نصيب نمي گذاشت از چك و لقد گرفته تا نكات اديبانه به نوش اطرافيان  مي داد.

اما با مزه اين كه وقتي شاه شد به فكر خان بازي افتاد و دهات را به نام نامي خود قباله زد ، نه يكي ، نه دو تا ، نه سه تا ، ... پس چند تا؟

چهل و چهار هزار ده و قصبه و بلوك را براي روز مبادا وبراي رفاه و پيشرفت مردم كشور در قبضه گرفت ولي چون دوره ملوك الطوايفي به سر آمده بود و فئوداليسم جاش رو داشت با سرمايه داري عوض مي كرد و رضا خان هم اهل ترقي وپيشرفت و دشمن عقب ماندگي وپسرفت بود پنجاه و هشت ميليون ليره تو بانكهاي انگليس براي عظمت و ترقي ايران و شصت وهشت ميليون تومان توي بانك ملي باز براي سر بلندي و بهروزي مردم بالاخص دهاتيها كنار گذاشته بود و چون مي خواست خدماتش ادامه پيدا كند و « نقش پدر را نبازد پسر» موقع رفتن از ايران اون را به آقا زادش داد تا « نگردد گم راه پدر»

حالا ديگه وارد بقيه قضاياي بو داري مثل نفت ، ميوه و تره بار ، برنج و گندم ؛ و بي بويي مثل ارز وطلا ، بودجه ، اعتبارات دولتي ، انحصارات و املاك شهري نمي شويم.

خدا رو شكر ديگه بعد از رضا به كسي خان نگفتند و خان بازي هم به زباله دان تاريخ پيوست ولي سنت حسنه و كلام پسنديده : رفاه ، توسعه ، پيشرفت مردم هم چنان باقيست و به خاطر همين ، هم بانكها را توسعه ميدند هم موجودي بانكها رو ، حالا چه از نوع داخليش ، چه از نوع خارجيش. ديگه بو دار و بي بو هم نداره و همه رو ريختند توي سفره عمومي و همگاني. همش هم براي رضاي خدا و بندگان خداست هيچ كس هم اين خدمات رو به آقا زاده و خانم زادش ارث نميده چون بنا نيست ثروت خانداني و جاوداني باشه!

« بچه ته خط »

(استفاده بدون نام منبع " www.fajr57.ir "  جايز نيست)