آقا به خواب او آمد و فرمود: او روزی در محل تلاقی آب فرات و دجله نشسته بود و به فرات نگاه می کرد، ناگهان جریان کربلا و منع آب از حضرت سید الشهداء علیه السلام به خاطرش افتاد و پیش خود گفت: عمر بن سعد کار خوبی نکرد که اینها را تشنه کشت، خوب بود به آنها آب می داد بعد همه را می کشت و ناراحت شد و یک قطره اشک از چشم او ریخت، از این جهت بر ما حقی پیدا کرد که نمی توانیم او را جزا بدهیم.

 آن مرد شیعه می گوید: از خواب بیدار شدم، به محل برگشتم. سر راه آن سنی با من برخورد کرد و با تمسخر گفت: آقا را دیدی و از طرف ما پیام رساندی؟!

مرد شیعه گفت: آری پیام رساندم و پیامی دارم.

 او خندید و گفت: بگو چیست؟

 مرد شیعه جریان را تعریف کرد.

 مرد سنی تا شنید سر به زیر افکند و کمی به فکر فرو رفت و گفت: خدایا! در آن زمان هیچ کس در آن جا نبود و من این را به کسی نگفته بودم، آقا از کجا فهمید.

 بلافاصله گفت: أشهد أن علیاً أمیرالمؤمنین ولیّ الله و شیعه شد.«