خدمت ایشان سلام دادم و دستش را بوسیدم.

 گفت: چرا این کار را کردی؟ باید دست اینها را بوسید. به جوان ویلچر نشینی اشاره کرد.

گفتم: آقا! به ما دستور رسیده که علما را احترام کنید.

 بلافاصله خم شد و دست مرا ... با خنده گفت: به ما هم دستور رسیده تواضع کنید.

 نمی دانستم از خجالت چه کار کنم.

 پرسید: از اولاد علی هستی؟

 جواب دادم از محبان علی هستم.

 دوباره خم شد: دست محب علی را باید دوبار بوسید.

 این را گفت و رفت، کاش زمین دهن باز کرده بود و ...

 برایش کنگره نکوداشت گرفته بودند. یکی یکی آمدند پشت تریبون از علامه جعفری گفتند و او تمام مدت سرش پایین بود و بعد خودش صحبت کرد و گفت:

 « من امروز در خودم هیچ چیز بیشتر از روزی که می خواستم یاد بگیرم ضرب ماضی است یا مضارع نمی بینم، من شایسته یک هزارم این حرفها نیستم.»