«...پيامبر اكرم حضرت محمد (صلي الله عليه وآله) ...پارهاى از شب، گاهى نصف، گاهى ثلث و گاهى دو ثلث شب را به عبادت مىپرداخت. با اين كه تمام روزش- خصوصاً در اوقات توقف در مدينه- در تلاش بود، از وقت عبادتش نمىكاست. او آرامش كامل خويش را در عبادت و راز و نياز با حق مىيافت. عبادتش به منظور طمع بهشت و يا ترس از جهنم نبود؛ عاشقانه و سپاس گزارانه بود. روزى يكى از همسرانش گفت:
تو ديگر چرا آن همه عبادت مىكنى؟ تو كه آمرزيدهاى!
جواب داد: آيا يك بنده سپاس گزار نباشم؟
بسيار روزه مىگرفت. علاوه بر ماه رمضان و قسمتى از شعبان، يك روز در ميان روزه مىگرفت. دهه آخر ماه رمضان بسترش به كلى جمع مىشد و در مسجد معتكف مىگشت و يك سره به عبادت مىپرداخت، ولى به ديگران مىگفت:
كافى است در هر ماه سه روز روزه بگيريد.
مىگفت: به اندازه طاقت عبادت كنيد؛ بيش از ظرفيت خود بر خود تحميل نكنيد كه اثر معكوس دارد. با رهبانيت و انزوا و گوشهگيرى و ترك اهل و عيال مخالف بود. بعضى از اصحاب كه چنين تصميمى گرفته بودند مورد انكار و ملامت قرار گرفتند. مىفرمود: بدن شما، زن و فرزند شما و ياران شما همه حقوقى بر شما دارند و مىبايد آنها را رعايت كنيد.
در حال انفراد عبادت را طول مىداد؛ گاهى در حال تهجّد ساعتها سرگرم بود؛ اما در جماعت به اختصار مىكوشيد، رعايت حال اضعف مأمومين را لازم مىشمرد و به آن توصيه مىكرد.»
** مجموعه آثار استاد شهيد مرتضي مطهري ، جلد دوم ، صفحه 258 **
