سرمایه بزرگ انسان در زندگی، حیثیت اوست و هر چیز، آن را به خطر بیندازد، در واقع جان او را به خطر انداخته است. حتی گاه از میان بردن آبروی کسی، از نابودی شخص مهم تر است و این جاست که در حقیقت گناه او از قتل نفس نیز سنگین تر است. غیبت از آن دسته گناهانی است که به طور مستقیم شخصیت انسان ها را زیر سؤال می برد و گاهی آن را در نظر دیگران بی ارزش می کند؛ چرا که غیبت، همان گفتن سخن ناروا پشت سر دیگران است، که هرگز کسی بدان سخن رضایت ندارد. از این رو، در روایت های امامان معصوم علیهم السلام بر ترک این رذیله اخلاقی بسیار تأکید و در برخی کتب اخلاقی جزو گناهان کبیره شمرده شده است. غیبت، به منزله نابودی شخصیت انسان است که جزو گناهان کبیره به شمار می آید. غیبت چیست؟ پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: آیا می دانید غیبت چیست؟ عرض کردند: خدا و پیامبر او بهتر می دانند. فرمود: این که از برادرت چیزی بگویی که خوش ندارد. عرض شد: اگر آن چه می گوییم در او بود، چه؟ فرمود: اگر آن چه می گویی در او باشد، غیبتش را کرده ای و اگر آن چه می گویی در او نباشد، به وی بهتان زده ای. بنا براین روایت، عذرهایی که برخی افراد برای توجیه غیبت خویش می آورند، نابجاست. برای مثال، گاهی غیبت کننده اظهار می کند که سخن او غیبت نیست، بلکه صفت شخص مورد صحبت است؛ در حالی که اگر صفتش نباشد، تهمت است، نه غیبت. عذر دیگری که بعضی افراد برای گرفتن جواز غیبت به آن متوسل می شوند، این است که این، سخنی است که در حضور او نیز می گوییم، در حالی که پیش روی آنها گفتن هرگز مجوز غیبت نیست و به عبارتی عذر بدتر از گناه است؛ چرا که در این عمل هم آزار مؤمن است و هم هتک حرمت او و بدین گونه گناهش سنگین تر خواهد بود. پدید آورنده : سر کار خانم دکترمریم رستمی ** با تشكر از ارسال كننده ، آقاي محسن تقي زادگان **