«اَللّهُمَّ حَبِّبْ اِلَيَّ فيهِ الْإحسانَ وَ كَرِّهْ فيهِ‌الْفُسُوقَ وَ العِصيانَ وَ حَرِّمْ عَلَيَّ فيهِ السَخَطَ وَ النّيرانَ بعَوْنِكَ ياغياثَ المُستَغيثينَ:
خدايا! دوست گردان به من در اين روز نيكي را و ناپسند بدار در اين روز فسق و نافرماني را و حرام كن بر من در آن خشم و سوزندگي را. به ياري‌ات اي دادرس دادخواهان!»
*نشانه‌هاي ايمان
خداوند بزرگ در قرآن كريم مي‌فرمايد: «... ولِكنَّ اللهَ حَبَّبَ اليكُم الايمانَ وَ زَيَّنَهُ في قُلوبِكُم و كَرَّهَ اِلَيْكُمْ الكُفْرَ والْفُسوقَ والْعِصْيان: اما خداوند ايمان را براي شما دوست داشتني كرد و آن را در دل‌هاي شما بياراست و كفر و پليدكاري و سركشي را در نظرتان ناخوشايند ساخت». [سوره مباركه حجرات، آيه 7]
احسان و نيكي كردن، يكي از نشانه‌هاي ايمان است كه خداوند آن را به ما دستور داده است. قرآن كريم مي‌گويد: «اِنَّ‌اللهَ يَأْمُرَ بِالْعَدْلِ وَالْاِحْسانِ ...: خداوند به عدل و نيكوكاري فرمان مي‌دهد». [سوره مباركه نحل، آيه 90]
و در جاي ديگر نيز چنين مي‌فرمايد: «وَ اَحْسِنوُا اِنَّ اللهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ: و نيكي كنيد كه خداوند نيكوكاران را دوست مي‌دارد». [سوره مباركه بقره، آيه 195]
اگر خداوند دعاي امروز ما را مستجاب كند و ما عاشق احسان كردن شويم، نتيجه آن را در نعمت‌هاي بي‌پايان خداوند در بهشت جاودان خواهيم ديد.
خداوند وقتي در سوره مباركه «الرحمن» به ذكر بهشت و نعمت‌هاي گوناگون آن مي‌پردازد، علت چنين پذيرايي ويژه‌اي را از بندگان صالح خود چنين بيان مي‌فرمايد: «هَلْ جَزاءُ الْاِحْسانِ اِلَّا الاِحْسانُ: آيا پاداش احسان و نيكوكاري جز احسان است؟». [سوره مباركه الرحمن، آيه 60]
اگرچه نيكي كردن به كام انسان‌ها خوب و داراي پاداش است، اما در ميان همه، نيكي به پدر و مادر داراي اهميت فوق‌العاده‌اي است تا آن جا كه خداوند در 5 آيه گوناگون در قرآن كريم با واژه «بِالْوالِدَيْنِ اِحْساناً: به پدر و مادر احسان كنيد». [سوره‌هاي مباركه بقره، نساء، انعام، اسراء و احقاف] به اين مهم اشاره فرموده است.
ما بايد تلاش كنيم تا نيكوكاري براي ما ملكه شود و به احسان كردن عادت كنيم.
در زيارت جامعه كبيره خطاب به امامان هدي (ع) مي‌گوييم: «عادَتُكُمْ الاِحْسان: عادت شما نيكوكاري است». [مفاتيح‌الجنان، زيارت جامعه كبيره]
*احسان در روايات
امام علي (ع) مي‌فرمايد: «نيكوترين احسان، مواسات با برادران است». [مستدرك الوسائل، ج 7، ص 260] و [مواسات يعني نيكوكاري، بخشندگي و احسان]
رسول خدا (ص) مي‌فرمايد: «آيا خبرتان نكنم از بهترين اخلاق دنيا و آخرت؟ گذشت از كسي است كه به تو ظلم كرده و برقراري رابطه با آن كه با تو قطع رابطه كرده و احسان و نيكي به آن كسي كه به تو بدي كرده است». [منيةالمريد، ص 323]
اميرالمؤمنين علي (ع) مي‌فرمايد: «ايثار و گذشت، غايت احسان است». [غررالحكم، ص 395]
در قسمت بعدي دعا از خدا مي‌خواهيم كه فسق و گناه را مورد نفرت ما قرار دهد و خشم و آتشي را بر ما حرام كند.
آن چه مسلم است، اين است كه اگر اين دعا مستجاب شود و گناه و كج‌روي كسي مورد مغفرت قرار بگيرد، موجب مي‌شود كه از آنها دوري كند و در نتيجه از خشم و آتش خدا در امان باشد. چون خشم خداوند و عذاب سوزاننده او براي فاسقان و عاصيان است و اگر كسي از گناه جدا شود، از خشم خدا به دور خواهد بود.
رسول گرامي اسلام (ص) در ضمن حديثي، چهار علامت براي انسان خائن معرفي مي‌كند كه اولين آنها «عِصْيانُ الرَحمن: نافرماني خداي مهربان» است. [ميزان الحكمه، ج 3، ص 542]
اميرالمؤمنين علي (ع) نيز عصيان را سبب خواري مي‌داند؛ آن جا كه مي‌فرمايد: «خوشبختان به سبب ايمان محفوظ ماندند و بدبخت‌ها بر اثر عصيان خوار شدند... » [ميزان الحكمه، ج 5، ص 299]
اگر از عصيان نفرت پيدا كنيم اميد است كه از خشم و آتش سوزاننده خدا نيز نجات يابيم.
البته در روايات مأثوره، اعمالي را به ما آموخته‌اند كه انجام آنها باعث حرام شدن آتش بر ما مي‌شود. به چند نمونه آنها اشاره مي‌كنيم:
امام صادق (ع) مي‌فرمايد: «هرگاه اشك‌ها [از خوف يا عشق خدا] سرازير شود، خداوند آن چهره را بر آتش حرام مي‌كند». [بحارالانوار، ج 93، ص 331]
امام صادق (ع) در جاي ديگري مي‌فرمايد: «خداوند پيكرهاي يكتاپرستان [حقيقي] را بر آتش حرام كرده است». [التوحيد، ص 20]
باز هم امام ششم شيعيان مي‌فرمايد: «هيچ مؤمني نيست كه از آبروي خود براي برادر مؤمنش مايه بگذارد، مگر آن كه خداوند روي او را بر آتش حرام گرداند و در روز قيامت سختي و خواري به او نرسد». [تنسه الخواطر، ج 2، ص 80]
پيامبر اكرم (ص) مي‌فرمايد: «هركه با عملي زشت يا خواهشي نفساني روبرو شود و از ترس خداوند بزرگ از آن دوري كند، خداوند آتش را بر او حرام گرداند و از آن ترس و وحشت بزرگ (روز قيامت) درامانش دارد». [ميزان الحكمه، حديث 5474]
رسول گرامي اسلام (ص) در جاي ديگري مي‌فرمايد: «زود باشد كه پاره‌اي از تن من در خاك خراسان دفن شود (منظور حضرت امام رضا (ع) است)، هيچ مؤمني آن را زيارت نكند، مگر آن كه خداوند عز و جل بهشت را بر او واجب و بدنش را بر آتش دوزخ حرام گرداند». [ميزان الحكمه، حديث 8171]
منبع : http://mohammadifam.blogfa.com/post-16.aspx
