بی تو از نعمت دنیا سیرم

گر چه از نامدنت دلگیرم

من کز اول به تو پایبند شدم

گو چه باشد سبب تقصیرم ؟

فکر دیگر نتوانم هرگز

از تو بنیان شده این تدبیرم

نَفَسم در ید الطافت ، اگر

بی عنایات شما می میرم

بیت اوّل چو نشان از گله است

بنما عفو ، مکن تکفیرم

چه برانی چه بخوانی ما را

بی شما نیست دلا تقدیرم

خواب دیدم که به بالین منی

بوی گل می رسد از تعبیرم

این چه لطف و کرمی بود ؟ خدا

ز الستم شده دامنگیرم

مهدیا ! جان (مهاجر) مددی

زین جهان پر از افسون سیرم

**علی اکبر پورسلطان (مهاجر) **

(استفاده با ذکر منبع جایز است )