در روزگـارى كـه او بـر عـده اى از بنى اسرائيل پيامبرى مى فرمود، دشمنى خطرناك از پادشاهان قلمرو مجاور او، به بنى اسرائيل حمله ور شد.

آن بـزرگـمرد، بنا به وظيفه پيامبرى ، امر به جهاد و دفاع فرمود و مردم به فرمان او گردن نهادند، اما سخت با اكراه .

مـيـدان جـنـگ ، در هامونى بيرون شهر واقع بود كه از دو طرف ، هم از ناحيه دشمن و هم از جانب ياران حزقيل ، به تپه هايى منتهى مى شد.

حـزقـيل سپاه خود را در برابر دشمن به دقت آراست ، به سبك جنگهاى آن روز، طلايه در پـيـش ، مـيـمـنـه و ميسره در دو جانب ، قلب در وسط و عقبدار در پشت سر و سپاه او غرق در سـلاح بـود، با تيغهاى آخته و زوبين و تير و نيزه . اما سپاه دشمن بيشتر و آماده تر به نظر مى رسيد.

ضـعـف ايمان در سپاه حزقيل از يك سو و قدرت ظاهرى سپاه دشمن و پچ پچ ها و دمدمه هاى يـاس آور مـنـافـقـان از سـوى ديـگـر، كـم كـم آرامـش را از سـپـاه حـزقـيـل گـرفـت و آنـگـاه ، پـيـش از آن كـه جـنگ آغاز شود، نخست سربازان از مؤخره سپاه گريختند و سپس تمام لشكر رو به فرار گذاشت .

حـزقـيـل ، هـر چه آنان را به مقاومت دليرانه در برابر دشمن تشويق كرد، سودى نبخشيد. آنان ننگ و خوارى را بر دليرى و بردبارى ترجيح دادند.

دشـمـن كـه حـريـفـى در بـرابـر خـود نـيـافـت ، از هـمـان راه كـه آمـده بـود بـازگـشـت . حزقيل سپاه خود را نفرين كرد و خداوند همه آنان را، با اسبهايى كه بر آن سوار بودند، هـلاك فرمود.

حزقيل كه از پس سپاه روانه بود، آنان را در صحراى پيش روى هلاك شده يـافـت . مـنـظـره دلخـراش هـلاكـت آن سـپـاه انـبوه از يك سو و رافت و مهربانى پيامبرانه حزقيل از سوى ديگر، دل او را سخت به درد آورد و با خداوند به مناجات پرداخت :

- پروردگارا! هر چند من بر آنان خشمگين شدم و آنان از فرمان مقدس جهاد تن زدند. اما به هـر حـال از بـنـدگـان تـو و پـرستندگان ذات بزرگوار و عزيز تو بودند. از تو به تضرع خواستارم كه بر آنان رحمت آورى و ايشان را ببخشايى !

خـداوند بزرگ و مهربان ، دعاى آن بزرگوار را پذيرفت و همه آنان را، ديگر بار زنده ساخت .

منبع : داستان پيامبران ازآدم تا عيسي(ع) ، نوشته علي موسوي گرمارودي

( استفاده با ذكر نشاني سايت http://www.fajr57.ir/ جايز است )