سر خوش ز سبوی غم پنهانی خویشم چون زلف تو سرگم پریشانی خویشم     در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش چون آینه، خو کرده ی حیرانی خویشم     لب باز نکردم به خروشی و فغانی من محرم راز دل طوفانی خویشم     از شوق شکر خند لبش جان نسپردم شرمنده جانان، زگرانجانی خویشم     بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم     یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی عمری است پشیمان ز پشیمانی خویشم     هرچند «امين » ! بسته دنیایی ام اما دلبسته یاران خراسانی خویشم   منبع : روزنامه اطلاعات شماره 21524- 9/10/77