ز دریای وجودش قطره گیرم

و بر آن دیگری مسپار و بسپار

به مه رویی که هجرش کرده پیرم

به راهش دیده ام بستان و مستان

چراغ روشن افزای ضمیرم

بیفکن گوشه ای امّا میفکن

ز چشم نرگس زیبا منیرم

بسوزان سینه ام ، لاکن  مسوزان

امیدم ، تا  به  نومیدی  نمیرم

بگو از وصل و از هجران مگویی

کز این دو ، اولی را می پذیرم

طلب کن جان من ، ای جان ، نخواهی

که دامان نگارم را نگیرم

بزن جانا ، مزن با چوب تکفیر

که بنماید (مهاجر) دستگیرم

**علی اکبر پورسلطان (مهاجر)**

( استفاده از این غزل با ذکر منبع  http://www.fajr57.ir/ جایز است )