خداوند در سوره نساء آیه ۲۱۱ قرآن می فرماید:
«مَن یَکْسِب خَطِیئَةً أَوْ إِثماً ثُمَّ یَرْمِ بِهِ بَرِیئاً فَقَدِ احْتَمَلَ بهْتَناً وَ إِثْماً مُّبِیناً، و کسى که خطا یا گناهى مرتکب شود سپس بی گناهى را متهم سازد بار بهتان و گناه آشکارى بر دوش گرفته است».
خداوند در سوره نور آیه ۲۳ قرآن می فرماید:
«ان الذین یرمون المحصنات الغافلات المؤمنات لعنوا فی الدنیا و الاخره و لهم عذاب عظیم، آنان که به زنان عفیف غافل تهمت میزنند (زن غافل یعنی بی خبر از همه جا که در خانه خود نشسته است)، در دنیا و آخرت مشمول لعنت الهی هستند و برای اینها عذاب بزرگی است»
از دو آیه بالا واضح است کسی که به راحتی تهمت می زند، گناه بزرگی را به دوش می گیرد و لعنت و عذاب خداوند را به جان می خرد.
تهمت باعث گناهکار دیده شدن فردی بی گناه می شود. حق الناس آن بسیار سنگین است و تا آن فرد راضی نشود، خداوند هم راضی نمی شود.
پیامبر اکرم(ص) در این باره می فرماید:
«کسى که به مرد یا زن با ایمان تهمت بزند و یا در باره او چیزى بگوید که در او نیست، خداوند در روز قیامت او را بر تلى از آتش قرار مى دهد تا از مسئولیت آن چه گفته است در آید.»
امام صادق(ع) نیز در این باره فرمودند:
«کسى که برادر مسلمانش را متهم کند، ایمان در قلب او ذوب مى شود همانند ذوب شدن نمک در آب»
از حدیث فوق این گونه بر می آید که فردی که تهمت می زند، کم کم ایمان داشته یا نداشته اش را از دست می دهد و قلبش از حضور خداوند خالی می گردد. و مسلم است که مکانی که از خدا خالی باشد جایگاه شیطان است.
امام علی(ع) می فرماید:
«بهتان زدن به آدم بی گناه بزرگتر از آسمان است.»
امام صادق(ع) می فرماید:
«به نقل از یــک حکیم- : بهتان زدن به آدم بی گناه سنگینتر از کوههاى استوار است.»
امام سجاد(ع) در این مورد می فرماید:
«هر کس به مردم عیبى را نسبت دهد که دارند ، مردم به او عیبى را که ندارد نسبت دهند .»
باید توجه داشت که اگر چه تهمت زدن عملی منع شده است، اما افراد خود را نیز نباید در مکان هایی که احتمال متهم شدن هست قرار دهند.
امام علی(ع) در همین باره می فرماید:
«کسى که خود را در معرض تهمت قرار دهد، نباید کسى را که به او گمان بد برد ، سرزنش کند .»
** با تشكر از ارسال كننده : خانم ف؛ پورسلطان **
