امام در روزهای آخر عمرشان می‎خواستند بخوابند به من فرمودند:

 اگر خوابیدم برای اول وقت نماز صدایم بزن.

 گفتم: چشم دیدم اول وقت شد و امام خوابیده‎اند حیفم آمد صدایشان بزنم ـ عمل جراحی، سرم به دست، گفتم صدایشان نزنم بهتر است.

 چند دقیقه‎ای از اذان گذشت وامام چشمهایشان را باز کردند. گفتند:‌وقت شده؟، گفتم: بله.

 امام فرمودند: چرا صدایم نزدی؟

گفتم: ده دقیقه بیشتر وقت نگذشته است.

 گفتند: مگر من به شما نگفتم ؟!

امام سپس فرزندش را صدا زدند که«احمد بیا » و فرمودند: ناراحتم، از اول عمرم تا حالا نمازم را اول وقت خوانده‎ام چرا الان که پایم لب‎ گور است، ده دقیقه تأخیر افتد.[1]

1 - حیات عارفانه‎ی فرزانگان، ص 13