داود و رضای آجُدانی آن ناموران جاودانی این هر دو شهید عرصه ی جنگ دادند به راهِ حق جوانی گلهای معطّر بهشتی مرغانِ جمیلِ آسمانی دست از گذرِ زمانه شستند ایکاش که قدرشان بدانی ذلّت به مرام شیعه ، هیهات ! ننگ است حضیضِ زندگانی یعنی که ز خوابِ ناز برخیز تا کی به میان خفته گانی آن قول و قرار خاطرت هست باید سرِ عهد خود بمانی ای همدل و همره ( مهاجر ) ما را چه به این دیارِ فانی ** علی اکبر پورسلطان (مهاجر) ** ( استفاده با ذکر نشانی سایت بلا مانع است )