گفتم: دایی! امام خمینی هم حضرت علی(ع) را خیلی دوست داشتند؟ دایی گفت: خیلی زیاد. سالها قبل، وقتی امام در عراق بودند، هر شب به زیارت حرم حضرت علی(ع) می رفتند. پرسیدم: هر شب؟  دایی گفت: بله. تا این که عراقی ها گفتند، هیچ کس اجازه ندارد شب از خانه بیرون بیاید. اولین شبی که بیرون آمدن از خانه ها ممنوع شد، بچه های امام متوجه شدند که امام در خانه نیستند. آن ها خیلی نگران شدند و همه جای خانه را به دنبال ایشان گشتند. تا این که امام را در پشت بام دیدند. امام رو به حرم حضرت علی(ع) مشغول دعا بودند. هیچ کس و هیچ چیز نمی توانست مانع زیارت امام بشود.