نخند!  

به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز نمی خری.  

نخند!  

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چندثانیه ی کوتاه معطلت کند.  

نخند!  

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده.

نخند!

... به دستان پدرت، به جاروکردن مادرت، به همسایه ای که هرصبح نان سنگک می گیرد، به راننده ی چاق اتوبوس ، به رفتگری که درگرمای تیرماه کلاه پشمی به سر دارد، به راننده ی آژانسی که چرت می زند، به پلیسی که سرچهارراه باکلاه صورتش را باد  می زند، به مجری نیمه شب رادیو، به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برقتان را بنویسد، به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته ودرکوچه ها جارمی زند، به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد، به پارگی ریز جوراب کسی در مجلسی، به پشت و رو بودن چادر پیرزنی در خیابان، به پسری که ته صف نانوایی ایستاده، به مردی که در خیابانی شلوغ ماشینش پنچر شده، به مسافری که سوار تاکسی می شود و بلند سلام می گوید، به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد، به زنی که با کیفی بردوش به دستی نان دارد و به دستی چند کیسه میوه و سبزی، به هول شدن همکلاسی ات پای تخته، به مردی که در بانک از تو می خواهد برایش برگه ای پر کنی، به اشتباه لفظی بازیگر نمایشی

....نخند،نخند که دنیا ارزشش را ندارد

که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی!! که هرگز نمیدانی چه دنیای بزرگ و پر دردسری دارند!!! آدمهایی که هرکدام برای خود وخانواده ای همه چیز و همه کسند! آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند،

بار می برند،

بی خوابی می کشند،

کهنه می پوشند،

جار می زنند،

سرما و گرما می کشند،

وگاهی خجالت هم می کشند،.......

خیلی ساده

خندان باش ولی بکسی نخند.

** با تشكر از ارسال كننده : جناب آقاي مهندس سعيد رحيمي**