بنده را به این فکر فرو برد تا قدری به این مطلب بپردازم ، که راستی چرا در اکثر کشورهای دنیا از تجارب این سابقون بهره های فراوانی برده می شود ، ولی ما در کشورمان بسیاری از آنها را کنار گذاشته و به حال خود رها می کنیم و نه این که در پی استفاده از تجارب ارزشمندشان نیستیم ، که هر از گاهی هم کوس رسوایی برخی از آنان را سر می دهیم و اصلا تمام سوابق و خدماتشان را زیر سوال می بریم که هیچ ، بستن انواع و اقسام تهمتها را هم بر ایشان روا و جایز می دانیم .

و صد البته اگر بنای حفظ کسی را هم داشته باشیم نه این که هرگز اشتباهی از جانب وی را بیان نمی داریم و نمی پذیریم ، که همواره بر طبل خوش آوازگی اش می کوبیم و در مسند امور هم چنان حفظ اش می کنیم خواه توان آن مسئولیت را داشته ، خواه نداشته باشد ، مهم با ما بودن است ! متاسفانه این نگرش در سطوح مختلف نیز رسوخ نموده است .

بدیهی است دلایل و توجیهاتی را می توان برشمرد که اتفاقا برخی نیز صحیح است ، اما نباید فراموش کرد که این حق برای مسئولین بعدی هم محفوظ است .

از آن مهمتر ایجاد ذهنیت منفی در مورد مسئولین قبل به هر دلیل منجر به یاس و دل  سردی نسبت به مسئولین فعلی می گردد و این جاست که با آموخته های دینی و سیاست های نظام مقدس جمهوری اسلامی مغایرت پیدا می کند .

نکته آخر این که : مسئول سابق شدن شتری است که درِ خانه تک تک حضرات می خوابد ، دیر و زود دارد ولی سوخت و سوز هرگز ،در جامعه ی اسلامی از آنانی که می بایست الگو ی سایرین بوده و بستر ساز تصمیم گیری های صحیح برای مدیران و نسل های آینده باشند ، انتظاری غیر از این است.

” والسلام”

برگرفته از : یادداشتهای ( مهاجر )

( استفاده بدون ذكر نويسنده و نشاني سايت جايز نيست)