در سوره ی انبیاء با عبارت « عباد مکرمون۵» برای ملائکه دو صفت بندگی و گرامی را بیان می فرماید. و می فرماید: «ایشان بندگانی گرامی هستند» این آیه در مقابل قول مشرکانی است که ملائکه را فرزند خداوند نامیدند که با این عبارت قول آنها را نفی می فرماید و همچنین این را می رساند که ملائکه موجوداتی عاقل و با شعورند که با اختیار، عبادت می کنند و در سوره ی اعراف می فرماید: « از عبادت خداوند، تکبر و سرکشی نمی کنند و او را به پاکی می ستایند و برای او سجده می کنند » ( إِنَّ الَّذِینَ عِندَ رَبِّکَ لاَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَیُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ یَسْجُدُونَ۶) و در آیه ای دیگر می فرماید از عبادت خداوند خسته و وامانده هم نمی شوند ( وَمَنْ عِندَهُ لَا یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَلَا یَسْتَحْسِرُونَ۷)

در سوره ی انبیاء می فرماید: « در سخن بر خداوند سبقت نمی گیرند و به فرمان او کار مى ‏کنند» ( لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُم بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ۸) علامه طباطبایی در تفسیر این آیه می فرماید: « وقتى گفته مى ‏شود: فلانى در سخن از فلانى پیشى نمى‏ گیرد، معنایش این است که قبل از اینکه او در باره چیزى سخنى بگوید، این در باره آن هیچ حرفى نمى‏ زند، پس این هر چه مى ‏گوید پیرو گفته ‏هاى او است، که چه بسا از همین معنا به طور کنایه تعبیر مى‏ کنند به اینکه اراده ‏اش تابع اراده او است۹ » و در آخرت نیز چنیند که: روزى که روح و فرشتگان به صف مى ‏ایستند، هیچ یک از آنان سخن نمى ‏گوید مگر آن کس که خداى رحمان او را اذن دهد و سخن درست گوید ( یَوْمَ یَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِکَةُ صَفًّا لَّا یَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا۱۰ )

۱- سوره اعراف آیه ۲۰۶

۲- سوره صافات آیه ۱۶۴

۳- سوره صافات آیه ۱۶۵

۴- سوره صافات آیه ۱۶۶

۵- سوره انبیاء آیه ۲۶

۶- سوره اعراف آیه ۲۰۶

۷- سوره انبیاء آیه ۱۹

۸- سوره انبیاء آیه ۲۷

۹-ترجمه ی تفسیر المیزان ص ۳۸۷

۱۰- سوره نبأ آیه۳۸

با تشکر از ارسال کننده :جناب  آقای علمدار