«... ومن یک نصیحت میکنم به بچه های طلاب؛طلاب جوان که تازه آمده اند وحاد و تندند؛وآن این است آقایان، متوجه باشید اگر چنانچه شطر [کوچکترین] کلمه ای به یک نفر از مراجع اسلام ، شطر کلمه ای اهانت بکند کسی به یک نفر از مراجع اسلام ،بین او و خدای تبارک وتعالی ولایت منقطع می شود.کوچک فرض میکنید؟ فحش دادن به مراجع بزرگ ما را ،کوچک فرض می کنید؟ اگر به واسطه بعضی از جهالتها لطمه ای بر این نهضت بزرگ وارد بشود ،معاقبید پیش خدای تبارک وتعالی ؛توبه تان مشکل است قبول بشود، چون به حیثیت اسلام لطمه وارد می شود.

اگر کسی به من اهانت کرد ،سیلی به صورت من زد،سیلی به صورت اولاد من زد،والله تعالی راضی نیستم در مقابل او کسی بایستد دفاع کند؛راضی نیستم.من میدانم.من میدانم که بعض  از افراد یا به جهالت یا به عمد می خواهند تفرقه ما بین این مجتمع بیندازند.تفرقه بین این مجتمع معنایش این است که در اسلام خدای نخواسته خلل واقع بشود؛استعمار به آرزوی خودش برسد. ما باید خودمان را فدا کنیم برای اسلام؛ آمال وآرزویمان را باید فدا کنیم برای اسلام.همه مراجع از شصت به آن طرفند؛ در عشره مشؤمه [دهه نا مبارک ونا مطلوب از عمر]ياميمونه[ دهه مبارك ومطلوب ازعمر]اگربرای خدا در این عشره از بین برویم،عشرهٔ میمونه است؛و اگر چنانچه باز به [دنبال ]آمال وآرزو باشیم مشؤمه. همه مراجع از شصت به آن طرف هستند؛دیگر میشودکه این اشخاصی که ریششان را در اسلام سفید کرده اند،اینها خدای نخواسته بر خلاف مصالح اسلام عملی بکنند؟ نمی شود آقا. اگر یک وقت اختلاف اجتهاد در کار باشد؛ مثل سایر مسایل شرعیه اختلاف اجتهاد در کار باشد بچه ها وجوانها نباید دخالت بکنند؛ خطرناک است؛دشمن بیدار است. گمان نکنید که فحش به یک نفر است؛ فحش به یک جامعه اسلامی است؛ اهانت به یک جامعهٔ اسلامی است؛وهْن وارد شدن[شكست،سستي] بر یک جامعه اسلامی است...»

(صحيفه امام ، جلد اول،صفحه 306 و307)