بنا به عقيده پائولو کوئیلیو هویت انسان به روح او وابسته است و روح نیز ساکن عالم غیب است. از این رو با آن که در جهان ملموس مادی، هم آغوش خاکی است، اما نا‌آرام و جویای اصل خود و خواهان بازگشت به وطن خویش در عالم ملکوت است. از این رو میل به خیال و توهم برای تصویر پردازی عالمی دیگر، او را به خلق آثار تخیلی و رویایی از دنیای مرموز ، اسرار آمیز و ناشناخته واداشته است، خدای کوئیلیو همان خدای ناتوان خطاکاری است که در آثار نیچه مي ميرد . او می کوشد با طرح سحر و جادو به مصاف رنجها و برآوردن نیاز های معنوی انسان برود . در نظر او سحر انسان را به خرد اعظم نزدیک می کند.